مدح و مناجات با مولا امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام
هوهوی تو تا دشت را لبریز می‌کرد! شمشـیر تو اِعـلان رستاخـیز می‌کرد! تو! آن سلحشوری که هر دَم تیغ خود را با گـردنِ گـردن‌فـرازان تیـز می‌کـرد! وقتی به میدان می‌زدی هر مَرد جنگی از پنجۀ شـیراَفکـنـت پرهـیز می‌کرد! «مَرحَب» اگر از زور و بازویت خبر داشت خود را هزاران بار حَلق‌آویز می‌کرد! ابرو که در هم می‌کشیدی ذوالفـقارت بر پهـنۀ آفـاق جَـست و خـیز می‌کرد! جولان بـازوهای تو در صحـنۀ جَنگ مرگ سـپاه فـتـنه را تجـویـز می‌کرد! هر مادری شب‌های طفلان خودش را با قـصّۀ رَزم تو سِـحـر آمـیز می‌کرد! اُسطـوره‌ای هـستی! که در تلـخی ایام تاریخ را شیرین و شورانگیز می‌کرد! |